Ze belde mij ongeveer drie weken geleden. Ik kon al een beetje raden waarvoor, want ze had mij in het afgelopen halfjaar al een paar keer gebeld. En ja, mijn inschatting bleek juist. Zij vroeg mij hoe ik er over dacht als zij weer een bedrag van haar belegging zou opnemen, omdat zij dringend geld nodig had.
Twintig jaar geleden was zij als wizkid door een bedrijf binnengehaald, maar na een onbenullig incident buiten haar schuld moest zij een nieuwe werkgever zoeken. Ze kreeg een bedrag van € 20.000 mee, dat zij opzij wilde zetten zodat dit bedrag kon uitgroeien tot een aanvulling van haar pensioen op haar pensioengerechtigde leeftijd.

Twintig jaar geleden was dat nog 65 jaar en daarom was deze leeftijd destijds ook opgenomen in de omschrijving van het beleggingsdoel. Het bedrag belegde zij bij haar bank en ze heeft mij destijds gevraagd of ik bij de samenstelling van de beleggingsportefeuille behulpzaam kon zijn.

Omdat de belegging een echt toekomstig pensioenkarakter had, heb ik haar op het hart gedrukt om het met rust te laten, ook al zou de verleiding nog zo groot worden om daaraan te onttrekken. Inmiddels is de waarde van dit pensioenbedrag gestegen tot ruim EUR 77.000. Sinds eind vorig jaar onttrekt zij bedragen voor de dekking van verschillende uitgaven, maar belt mij even om te overleggen of dat nu echt verstandig is. “Joh,” zei ik, “denk goed na over wat je doet, want dit is nu de vierde keer dat je geld onttrekt en dat heeft op een zeker moment consequenties.” “Geeft niks,” zei ze, “ik heb het nu dringend nodig en er is alleen al dit jaar EUR 9.400 bijgekomen, dus ’t kan makkelijk.”
Op dat moment meende ik dat het goed was om haar het principe van pensioengroei over de lange termijn nog eens uit te leggen.